Historia sypialni sięga początków ludzkości, chociaż warto pamiętać, że nasi przodkowie nie mieli do dyspozycji tak komfortowych rozwiązań, jakie obecnie możemy znaleźć na rynku mebli wypoczynkowych. Badania archeologiczne jednoznacznie pokazują, że w początkach cywilizacji ludzie spali w swoich prymitywnych domostwach na ziemi. Dla wygody, do snu układali się na stosie liści lub na skórach zwierzęcych, które także zastępowały dzisiejsze koce i kołdry. Pierwsze łóżka pojawiły się prawdopodobnie dopiero w okresie starożytności i przez wiele wieków zarezerwowane były jedynie dla osób zajmujących najwyższe pozycje społeczne. Egipcjanie używali do tego celu drewnianej ramy wykonanej najczęściej z cedru lub akacji nilowej osnutej rzemieniami, na których układane były poduszki.
Dużo większy minimalizm panował w starożytnej Grecji, gdzie wyposażenie wnętrz ograniczało się do kilku lakonicznych sprzętów. Historycy nie są pewni, czy Grecy posiadali osobne pomieszczenia przeznaczone dla snu, co nie zmienia faktu, że wiele źródeł dowodzi, iż posiadali łóżka łudząco podobne do współczesnych modeli. Oparte na nóżkach, dla komfortu wyposażone w zagłówki i poduszki dbały o niezmącony sen swoich właścicieli. Wykonane były najczęściej z drzewa oliwnego, klonu, cedru lub hebanu. Sypialnię ubóstwiali natomiast starożytni Rzymianie. Archeologowie odkryli, że do snu przeznaczone były osobne pomieszczenia z pięknymi freskami o zabarwieniu erotycznym lub będące alegorią wierności małżeńskiej. Kolebką udanego snu były natomiast okazałe łoża z niskimi zagłówkami i nogami wykonanymi z brązu przybierającymi najczęściej postać zwierzęcych łap.
Kiedy sypialnia była luksusem
Asceza, którą przyniosło ze sobą Średniowiecze nie ominęła również sypialni. Ludzie do spania wykorzystywali słabo oświetlone, chłodne pomieszczenia. Do posiadania wygodnego łóżka nie pretendowały nawet osoby wyróżniające się wysokim statusem społecznym. W większości przypadków spano na skrzyniach wykonanych z nieheblowanego drewna, które w dzień służyły także do siedzenia. Pod koniec epoki pojawiły się łóżka z baldachimami osłaniającymi je z każdej strony, które miały służyć do utrzymania odpowiedniej temperatury w ich wnętrzu. Nie zmienia to jednak faktu, że luksus ten był dostępny nie wszystkim przedstawicielom społeczeństwa. Ludzie z niższych klas spali najczęściej na siennikach w pomieszczeniach, gdzie trzymano zwierzęta domowe. Odmiana przyszła dopiero w okresie renesansu. Sypialnie stały się dużo lepiej oświetlone, zaczęto montować w nich duże okna, a ściany malowano na jasne barwy. Charakterystyczną dla tego czasu prostotę formy i piękno proporcji można zauważyć również spoglądając na łóżka. Do głosu doszły wygodne łoża z dachem osadzonym na starannie wykonanych, a czasem również finezyjnie zdobionych kolumnach, otoczonych baldachimem. Powstawały także osobne sypialnie przeznaczone dla poszczególnych członków rodziny. Osobne sypialnie urządzano także dla dzieci, chociaż warto pamiętać, że trend ten ominął na przykład naszych sąsiadów zza zachodniej granicy, gdzie do XX wieku trudno było spotkać w jakimkolwiek domu oddzielne pomieszczenia dla snu.
Kolorowe sny wśród kunsztownych dekoracji
Obficie zdobione łóżka pojawiły się w okresie baroku. Wtedy też wynaleziono urzekające do dnia dzisiejszego gobeliny. Sypialnie demonstrowały bogactwo swoich właścicieli, którzy przyjmowali w nich gości. Łóżka zachwycały urokiem kunsztownych rzeźb i najwyższej jakości tkanin. Ich charakterystycznym elementem były kolumny podtrzymujące finezyjne zasłony okalające mebel. Samo pomieszczenie sypialni ociekało natomiast różnorodnością ozdób i dekoracji, których zadaniem było stworzenie atmosfery sprzyjającej nie tylko odpoczynkowi, ale także życiu towarzyskiemu.
Kolebka intymności
Intymny charakter sypialnia zyskała w okresie Rokoko. Pojawiły się wówczas osobne buduary, do których wstęp mieli tylko właściciele domów i ich służba. We wnętrzach zagościły pastelowe kolory umilające relaks, złocenia i sztukaterie. Zaproszono do sypialni również lustra – wieszane na ścianach lub zdobiące pierwsze toaletki. Meble z kolei przybrały łagodne zaokrąglone kształty. Kolejna epoka przyniosła oczywiście zmiany w mentalności współczesnych sobie ludzi i kulturze. Znalazły one odzwierciedlenie w sposobie wyposażenia wnętrz. Klasycyzm wniósł do sypialni powiew starożytności. Powrócono do minimalistycznych, prostych form, rezygnując jednocześnie z misternych zdobień i bibelotów rozstawianych w każdym miejscu pomieszczenia.
Złocenia zostały zastąpione dekoracjami z brązu, zniknęły kunsztowne zasłony stojące na straży intymności właścicieli łóżek. Meble zdobione były jedynie eleganckimi kanelurami, czyli żłobieniami przebiegającymi wzdłuż ich brzegów. W połowie XIX wieku w architekturze wnętrz zagościł zapoczątkowany w Niemczech i w Austrii styl Biedermeier oddający pierwszeństwo wygodzie i praktyczności mebli i innych sprzętów wyposażenia sypialni. Coraz bardziej stanowczo odchodzono od zbędnych dekoracji, które musiały ustąpić miejsca użyteczności sprzętów obecnych w pomieszczeniu. Swoje pięć minut przeżywały tapety w świetlistych tonacjach. Sypialnia charakteryzowała się jasnymi barwami i sprzyjała prywatności swoich właścicieli. Zaczęły pojawiać się w niej szafki, półki i toaletki. Łóżka najczęściej wykonywane były z drewna topoli oraz sosny i odznaczały się lekkim wygięciem zagłówka.
Jak sobie pościelisz…
Wraz z nastaniem XX wieku sypialnie stały się jeszcze bardziej praktyczne i przyjazne dla przebywających w nich ludzi. Zdobienia i dekoracje odeszły do lamusa ustępując miejsca wygodzie i komfortowi. Meble wyróżniały się przemyślaną formą i starannym wykonaniem, do czego przyczynił się znacznie rozwój nowych technologii. Stawały się także coraz bardziej dostępne dla przeciętnego człowieka. Z biegiem czasu producenci zaczęli oferować całe serie wyposażenia, które wnosiły do sypialni elegancję i uporządkowanie. Dziś możemy więc wybierać rozmaite kształty i surowce, które dopasują się nie tylko do naszego gustu, ale także charakteru całego wnętrza. Łóżka wiodących producentów stały się synonimem piękna i gwarancją udanego snu, dzięki któremu możemy rano budzić się wypoczęci i w doskonałym nastroju.